- Wiem, kochanie. - Tulił ją jeszcze przez chwilę w ramionach, po czym odsunął się nieco i spojrzał jej w oczy z nieznacznym uśmiechem. - Mam coś dla ciebie. - Wyjął z kieszeni marynarki niewielkie pudełko obciągnięte delikatnie wyprawioną granatową skórką. Na wieczku widniał znak najlepszego jubilera w Nowym Orleanie.

- Jutro jest kolacja u Hargrove'ów, a następnego dnia Vauxhall Gardens. Decyzję
- Proszę... ni... nigdzie nie dzwonić - wykrztusił. – Nic mi nie jest, naprawdę... nic... - Na dowód swoich słów spróbował się podnieść.
Zostanie sam. Znowu.
patrzących przyciągała krzykliwa suknia. Sądząc po reakcji Kilcairna, nie była to pierwsza
kobietą. A może Alexandra ma rację i rzeczywiście nie wszystko da się zdobyć. Lecz on
kolorze jak bombiasta suknia jej matki.
Jedno wiedziała na pewno: madame Charbonne nie szyje strojów dla guwernantek.
- Przestań. Już to przerabiałem. Znam takie jak ty. I wiem, że to bez sensu.
- Ty kutasie. - Uniosła zadziornie brodę. - Co? Lepiej ci? Duży chłopiec wygrał?
- A oni?
czas... miałam babcię.
- Jest tyranem. Cała rodzina ze strony jego ojca to tyrani. Dzięki Bogu, że większość z
- Co chciałaś powiedzieć?
podziękowania.

na ziemi przy stodole. Przykląkł. To coś znajdujące się w zaroślach było strzykawką,
- To ja, Gloria. Jest ze mną Santos. On nam pomoże. Wszystko będzie dobrze.
Uniosła głowę i zmierzyła go badawczym spojrzeniem. Był przystojny,
ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY SZÓSTY
Robił, co mógł, by nie zwracać na nią uwagi.
ich tu nie widziała. Śliczna blondynka w wieku około dziewięciu
Uniósł brwi w udawanym zdziwieniu.
- No dobra... - Chop pokręcił głową i wstał, jakby zamierzał odejść od baru. - Jest podejrzenie, trzeba zadzwonić do prokuratora. Znam jednego, przyjaźnimy się trochę. Na pewno zainteresuje go ta sprawa. Zaczekacie? Zaraz przyjedzie.
Kiedy sobotnim rankiem Clemency schodziła na śniada¬nie, usłyszała, jak Mark mówi pozostałym gościom o skró¬ceniu swojego pobytu w Candover Court.
Przeszył go dreszcz. Słyszał jej przyspieszony oddech i wiedział, Ŝe ona teŜ o
Clemency zaczerwieniła się po korzonki włosów. Przyło¬żyła dłonie do rozpalonych policzków.
Ostatnimi laty, w miarę rozwoju przedsiębiorstwa, ojciec odgrywał coraz bardziej
Markiz spojrzał znowu na Clemency. Słuchała Gilesa z wyrazem uprzejmego zainteresowania. Młodzieniec opo-wiadał o tym, jak pewnego razu złowił pstrąga i zaplątał sznurek w pobliskich zaroślach. Lord Fabian również przy¬słuchiwał się opowieści. Z rozbawieniem na twarzy obser¬wował nieporadne wysiłki syna, który usiłował pokazać pannie Stoneham, że jest światowcem.
Dziewczyna wzruszyła ramionami.
Wstał i podszedł do okna. Wyjrzał na pustą ulicę. Świtało, miasto pogrążone było jeszcze we śnie. On także potrzebował snu, ale nie mógł zmrużyć oka.